မွတ္စု: September 2013

Saturday, September 28, 2013

ေသျခင္းအေၾကာင္း (ကိုယ္က်င့္အဘိဓမၼာ - ၇၅)

ရနံ႔စံအိမ္မွကူးယူေဖၚျပပါသည္

ဆ႒မအခန္း [ဤအခန္း၌ စုေတခါနီးအျဖစ္အပ်က္ပါသည္]

ျပခဲ့ေသာအခန္းမ်ားဝယ္ လူသတၱ၀ါတုိ႔၌ ျဖစ္သင့္ေသာ စိတ္ေနစိတ္ထားနွင့္ ျပဳသင့္ေသာကံမ်ား ျပခဲ့ပါျပီ။ ထုိသို႔ စိတ္ေကာင္းစိတ္ဆိုး အမ်ိဳးမ်ိဳးျဖစ္ေနၾကရင္းပင္ ဥစၥာစီးပြား ခ်စ္သူမ်ားႏွင့္ ေကြကြင္းဖုိ႔ ေသမင္းငင္သျဖင့္ မေသခ်င္ဘဲလည္း ေသျမဲဓမၼတာ ေသေပါက္ေသ၀သို႔ အေသခံေရာက္ၾကရေတာ့မည္။ သို႔ျဖစ္၍ စုေတခါနီး အေရးၾကီးပံုကို ကိုယ္စီကိုယ္င သတိျပဳၾကဖုိ႔ ဆက္လက္ညႊန္ျပပါဦးမည္။

ေသျခင္းအေၾကာင္း ၄-ပါး

(၁) သက္တမ္း ကုန္ျခင္း၊ (၂) ကံ အစြမ္းကုန္ျခင္း (၃) အသက္တမ္း ကံအစြမ္း ၂-မ်ိဳးလံုးကုန္ျခင္း၊ (၄) ဥပေစၧဒကကံက သတ္ျဖတ္ျခင္း။ ဤသို႔ သတၱ၀ါတုိ႔ စုေတရျခင္း အေၾကာင္း ၄-မ်ိဳးရွိ၏။ ဥပမာ - ဆီမီးျငိမး္ရာ၌ (၁) ဆီကုန္ျခင္း၊ (၂) မီးစာကုန္ျခင္း (၃) ဆီႏွင့္ မီးစာ ၂-မ်ိဳးလံုး ကုန္ခန္းျခင္း၊ (၄) ဆီႏွင့္ မီးစာ ရွိေသးပါေသာ္လည္း ေလျပင္းတုိက္ခတ္ျခင္း သို႔မဟုတ္ တမင္ျငိွမ္းသက္ျခင္းဟု အေၾကာင္း ၄-မ်ိဳး ရွိသကဲ့သို႔တည္း။

(၁) သက္တမ္းကုန္၍စုေတရပံု

ထုိထိုဘံုဘ၀၌ သတ္မွတ္ထားအပ္ေသာ အသက္တမ္း ရွိ၏။ ဤလူ႔ဘံု၌ တက္ကပ္အခါ၀ယ္ တျဖည္းျဖည္းတက္၍ အသေခၤ်တုိင္ေအာင္ အသက္တမ္းရွိ၏။ ဆုတ္ကပ္အခါ၌ကား တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ကာ ၁၀-ႏွစ္တမ္းတုိင္ေအာင္ အသက္တမ္းရွိ၏။ ဘုရားရွင္ လက္ထက္ေတာ္၌ အသက္တမ္း တစ္ရာဟုဆုိ၏။ ယခု ၇၅-ႏွစ္တမ္းခန္႔မွန္းၾကသည္။ သင့္ေတာ္ရုံ ကံပါလာသူတို႔သည္ သတ္မွတ္ထားအပ္ေသာ အသက္တမ္းကို မလြန္ႏုိင္ၾက။ အလြန္ကံထူသူ။ “ရသာယန”စေသာ ေဆးေကာင္းရွိသူတုိ႔သာ အသက္တမ္းကို လြန္ႏုိင္ၾကေပသည္။

ဘုရားလက္ထက္ေတာ္၌ အရွင္မဟာကႆပ၊ အရွင္အာနႏၵာ ေက်ာင္းအမ ၀ိသာခါတုိ႔လည္း အသက္ ၁၂၀ ရွည္ၾက၏။ ထုိပုဂၢိဳလ္မ်ားကား အလြန္ ကံထူးသူမ်ားတည္း။ ထုိသို႔ ကံအထူးလည္းမပါ၊ သာမန္ေလာက္ကံကလည္း အသက္တမ္းကို လြန္ေအာင္မေဆာင္ေတာ့ဘဲ ၇၅-ႏွစ္ျပည့္၍ စုေတရျခင္းကို “အသက္တမ္းကုန္၍ စုေတရျခင္း”ဟု ေခၚ၏။ မီးစာရွိေသးေသာ္လည္း ဆီကုန္၍ မီးျငိမ္းရျခင္းႏွင့္ တူ၏။

(၂) ကံကုန္ျခင္းေၾကာင့္စုေတရပံု

ဘ၀တစ္ခုကို စီမံလုိက္ေသာ ကံသည္ ပဋိသေႏၶ တည္ေနသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ မိမိ၏ သတၱိ မကုန္ေသးသမွ် ဘ၀မျပတ္ေအာင္(မေသေအာင္) အစဥ္တစိုက္ အျမဲဖန္တီးလ်က္ရွိ၏။ ထုိ မူလစီမံလုိက္ေသာ ကံ၏အစြမ္းကို အားေပးကူညီေသာ တျခားကံမ်ားလည္း ရွိေနေသး၏။ ထုိမူလစီမံလုိက္ေသာကံႏွင့္ အားေပးကူညီၾကေသာ ကံတုိ႔၏ အစြမ္းသတၱိကုန္လွ်င္ အသက္တမ္းက မကုန္ေသးေသာ္လည္း ဧကန္မုခ် စုေတၾကရေတာ့သည္။ ၇၅-ႏွစ္တမ္း၌ ကံစြမ္းက ၅၀-ေလာက္သာရွိလွ်င္ ၅၀-အရြယ္မွာပင္ စုေတၾကရသည္။ ဥပမာ - ဆီမကုန္ေသးေသာ္လည္း မီးစာကုန္လွ်င္ ဧကန္မီးျငိမ္းရသကဲ့သို႔တည္း။ ဤကဲ့သို႔ အသက္တမ္း မကုန္ေသးဘဲ ကံအစြမ္းကုန္ျခင္းေၾကာင့္ စုေတရမူကို “ကံကုန္ျခင္းေၾကာင့္ စုေတျခင္း”ဟုေခၚသည္။

(၃) ၂-မ်ိဳးလံုးကုန္၍ စုေတရပံု

တခ်ိဳ႕သတၱ၀ါတုိ႔ကား အသက္တမ္းလည္းကုန္၊ ကံစြမ္းလည္းကုန္ျခင္းေၾကာင့္ စုေတၾကရသည္။ ဆီလည္းကုန္၊ မီးစာလည္းကုန္ျခင္းေၾကာင့္ မီးျငိမ္းရျခင္းႏွင့္ တူ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ၇၅-ႏွစ္တမ္း၌ ၇၅-ႏွစ္ေလာက္ ေနဖို႔ရန္ ကံပါသူ၏ ၇၅-ႏွစ္ျပည့္၍ စုေတရမူကို “အသက္တမ္း ကံစြမ္း ၂-မ်ိဳးကုန္ျခင္းေၾကာင့္ စုေတရျခင္း”ဟု ေခၚသည္။ ဤျပခဲ့ေသာ အေၾကာင္း ၃-ပါးတုိ႔တြင္ တစ္ပါးပါးေၾကာင့္ စုေတျခင္းကို “ကာလမရဏ = ေသခ်ိန္က်၍ ေသရျခင္း”ဟုလည္း ေခၚသည္။

(၄) ဥပေစၧဒကကံေၾကာင့္ စုေတရပံု

တခ်ိဳ႕ သတၱ၀ါတုိ႔ကား အသက္တမ္းလည္း မကုန္ေသး ကံအစြမ္းလည္း မကုန္ေသး၊ တစ္စံုတစ္ရာ အေႏွာင့္အယွက္ မရွိလွ်င္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ေနႏုိင္ေသး၏။ သို႔ေသာ္ ေရွးေရွးဘ၀ကျဖစ္ေစ၊ ယခုဘ၀မွာျဖစ္ေစ ျပဳမိေသာ အကုသိုလ္ကံက အခြင့္ရသျဖင့္ တစ္နည္းနည္းႏွင့္ ေသရေတာ့၏။ ဥပမာ - မီးစာ၊ ဆီ ၂-မ်ိဳးလံုး မကုန္ေသးဘဲ ေလျပင္းတုိက္ခတ္မူ၊ တမင္ျငိွမ္းသတ္မူေၾကာင့္ မီးျငိမ္းျခင္းမ်ိဳးကဲ့သို႔တည္း။ ထုိကဲ့သို႔ ေသရျခင္းကို “ဥပေစၧဒကကံ၏ သတ္ျဖတ္မူေၾကာင့္ ေသရျခင္း”ဟုေခၚသည္။ (ဥပေစၧဒက = ကပ္၍ သတ္ျဖတ္တတ္ေသာ ကံ)

ဥပေစၧဒကကံႏွင့္ ေသရသူမ်ား

အရွင္မဟာေမာဂၢလာန္သည္ ေရွးက အမိကို သတ္ခဲ့ဖူး၏။ အရွင္ေမာဂၢလာန္ဘ၀၌ ထုိကံအခြင့္ရသျဖင့္ ခိုးသားငါးရာ၏ အသတ္ကို ခံျပီးမွ ပရိနိဗၺာန္ စံရေလသည္။ ဗိမၺိသာရမင္းသည္ ေရွးက ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္၀ယ္ ဖိနပ္စီးခဲ့ဖူး၏။ ဗိမၺိသာရမင္းဘ၀၌ ထုိကံအခြင့္ရသျဖင့္ ေျခဖ၀ါးကို ဓားခြဲခံလ်က္ နတ္ရြာစံရေလသည္။ သာမာ၀တီအမွဴးရွိေသာ နန္းတြင္းသူတို႔သည္ ေရွးက ပေစၥကဗုဒၶါကို သမာပတ္ ၀င္စားေနစဥ္ အေလာင္းေတာ္ထင္၍ မီးရူိ႕ရာ သမာပတ္မွ ထေသာအခါ အသက္ရွိေသးေၾကာင္း သိလ်က္ပင္ မိမိတုိ႔ အမူေပၚမည္စိုး၍ ထပ္မံ မီးတုိက္ခဲ့ဖူး၏။ ထုိကံက အခြင့္ရသျဖင့္ မီးေလာင္၍ ဘ၀ဆံုးၾကရေလသည္။ ဤကား ေရွးဘ၀က ျပဳခဲ့ေသာ အကုသိုလ္ကံ အခြင့္ရသျဖင့္ သတ္ျဖတ္ခံရသူမ်ားတည္း။

ယခုဘ၀မွာပင္ ဂုဏ္ၾကီးသူမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္ ေစာ္ကားမိ၍ ထုိကံက သတ္ျဖတ္ေသာ ၀တၳဳမ်ားလည္း ရွိေသး၏။ “ဒုႆီ” မည္ေသာ မာရ္နတ္သည္ ကႆပဘုရားရွင္၏ လက္ယာေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကအရွင္၏ ဦးေခါင္းေတာ္ကို ေက်ာက္ခဲျဖင့္ ေပါက္ေလသည္။ “နႏၵ” မည္ေသာ နတ္ဘီလူးကား အရွင္သာရိပုတၱရာ၏ ရိတ္ျပီးစ ဦးေခါင္းေျပာင္ေျပာင္ကို လက္ျဖင့္ေခါက္၏။ ကလာဗုမင္းမွာ အေလာင္းေတာ္ခႏၱီ၀ါဒီရေသ့ကို ေသေလာက္ေအာင္ ႏွိပ္စက္ခိုင္း၏။ ထုိ နတ္ ဘီလူး မင္းတုိ႔ ထုိဘ၀၌ ျပဳအပ္ေသာ ကံသည္ ထိုဘ၀မွာပင္ အခြင့္ရ၍ ေျမမ်ိဳေစေလသည္။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ အမိအဖ ဂုဏ္ၾကီးေသာ ဆရာသမားတုိ႔ကို ေစာ္ကားသူတို႔သည္ ထုိကံအတြက္ အသက္တမ္းေစ့ေအာင္ မေနၾကရဘဲ လတ္တေလာ ေသရတတ္ေလသည္။ ဤဥပေစၧဒကကံ တစ္ခုခုေၾကာင့္ ေသရျခင္းကိုပင္ “အကာလ မရဏ = ေသဖုိ႔ရန္ အခ်ိန္မက်ေသးဘဲ ေသရျခင္း” ဟုေခၚသည္။

ေသခ်ိန္မက်ေသးဘဲေသရသူမ်ား

သတၱ၀ါတုိ႔၏ သႏၱာန္၌ ေရွးမေကာင္းမူ ကံကေလးေတြ ကိုယ္စီကိုယ္င အမ်ားအျပား ပါရွိၾကေလသည္။ ထုိကံမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ခ်ည္း သက္သက္ ေသေက်ေအာင္ မသတ္ျဖတ္ႏုိင္ေသာ္လည္း သတိမရွိ၊ ဉာဏ္မရွိ၍ (အစဥ္းစား အဆင္ျခင္၊ အေျမာ္အျမင္ မရွိ၍) အစားမတတ္၊ အသြားမတတ္၊ အေနအထုိင္ မတတ္သူမ်ားကို ေဘးဥပဒ္ေရာက္ေအာင္၊ ထုိေဘးျဖင့္ ေသေက်ပ်က္စီးေအာင္ကား တတ္ႏုိင္ၾကေပသည္။

ေရွးေရွးက သူတစ္ပါးကို အငတ္ထားခဲ့ဖူးျခင္း၊ ေျမြႏွင့္တုိက္ျခင္း၊ အဆိပ္ခတ္ျခင္း၊ တုတ္ဓား စသည္တုိ႔ျဖင့္ ရုိက္သတ္ျခင္း၊ ေရႏွစ္သတ္ျခင္း၊ မီးတုိက္သတ္ျခင္း စသည္ျဖင့္ သူတစ္ပါးေသေအာင္ တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ျပဳခဲ့ေသာသူသည္ ထုိကံမ်ား အခြင့္ရေသာ ဘ၀၀ယ္ ထမင္းငတ္၍ ေသတတ္၊ ေျမြကိုက္၍ ေေသတတ္၊ အဆိပ္မိ၍ ေသတတ္၊ လက္နက္ျဖင့္ ေသတတ္၊ ေရနစ္၍ ေသတတ္၊ မီးေလာင္၍ ေသတတ္ေလသည္။

သူတစ္ပါးကို တစ္နည္းနည္းျဖင့္ ႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ခဲ့ဖူးသူသည္ ယခုဘ၀၌ ေလနာျခင္း၊ သလိပ္ေရာဂါရွိျခင္း၊ ပန္းနာရွိျခင္း၊ ႏူနာရွိျခင္း၊ မက်န္းမမာျခင္း စသည္ျဖင့္ ညိူးႏြမ္းပင္ပန္းစြာ အသက္ရွည္ေနရသည့္အျပင္ ထုိေရာဂါျဖင့္ပင္ ေသရတတ္၏။ ဤသို႔ စသည္ျဖင့္ ေရွးကံကေလးေတြသည္ (ဆင္ျခင္စဥ္းစား သတိထားတတ္သူတို႔၌ ႏွိပ္စက္ခြင့္ သတ္ျဖတ္ခြင့္ မရေသာ္လည္း) အစဥ္းစား အဆင္ျခင္ မရွိသူတုိ႔ကား မက်န္းမာေအာင္၊ ေသေက်ေအာင္ ႏွိပ္စက္ဖုိ႔ရန္ ေႏွာင့္ေႏွးမည္ မဟုတ္ေခ်။ ထို႔ေၾကင့္ “အသက္ဉာဏ္ေစာင့္၊ အသြားမေတာ္ တစ္မုဟုတ္၊ အစားမေတာ္ တစ္လုတ္၊ က်ားရဲရာ ၾကမၼာမယိုးသာ (က်ားထေနေသာ ေတာသို႔သြားလွ်င္ က်ားကိုက္ခံရမွာပဲ၊ က်ားကိုက္ခံေနရတာကို ကံၾကမၼာဟု မယိုးမစြဲပါႏွင့္။) ကံယံုျပီး မီးပံုမဆင္းနဲ႔၊ မီးပံုထဲဆင္းလွ်င္ ကံေကာင္းေနေသာ္လည္း မီးေလာင္မွာပဲ” စသည္ျဖင့္ လူၾကီးသူမတုိ႔ ေျပာဆိုခဲ့ၾကေပသည္။

ထုိစကားတို႔၌ လူၾကီးမ်ား၏ ဆုိလုိရင္းကား လူတုိင္းမွာပင္ မေကာင္းက်ိဳးေပးဖုိ႔ရန္ အကုသိုလ္ကံမ်ား (ေရွးဘ၀မ်ားစြာက ၁-မ်ိဳး၊ ၂-မ်ိဳး ျပဳခဲ့မိၾကသျဖင့္) ကိုယ္စီကိုယ္င ပါရွိၾကေပသည္။ သုိ႔ေသာ္ ထိုကံမ်ားသည္ အလြန္သတၱိ မထက္ၾကလွ်င္ သူတို႔ဘာသာ အက်ိဳးေပးခြင့္သာေအာင္ မတတ္ႏုိင္ၾကပါ။ အဆင္ျခင္ အစဥ္းစား မရွိသူမ်ား၌သာ အသြားအလာ၊ အစားအေသာက္၊ အေနအထုိင္ မတတ္သည့္အတြက္ ထိုကံမ်ားက အက်ိဳးေပးခြင့္ ရၾကပါသည္။ သို႔ျဖစ္၍ အသက္ရွည္ၾကာ အနာကင္းမူကို ဂရုစိုက္ျခင္း မရွိလွ်င္ ဥပေစၧဒက ကံကေလးေတြ အခြင့္သာ၍ (အသက္တမ္း မေစ့ခင္ ထုိဘ၀ကို စီမံလုိက္ေသာကံကလည္း မကုန္ေသးခင္) ေသရမည့္ အေရးကား မည္သူမွ် မေ၀းေၾကာင္း ေနာက္ေႏွာင္း လူမ်ားအတြက္ ေလးနက္စြာ သတိေပးထားျခင္း ျဖစ္သည္။

အခ်ဳပ္ကား - သတၱ၀ါတို႔ ေသဖုိ႔ရာ “အသက္ကုန္ျခင္း၊ ကံကုန္ျခင္း၊ အသက္ ကံ၂-မ်ိဳးလံုးကုန္ျခင္း၊ ဥပေစၧဒကကံက သတ္ျဖတ္ျခင္း”ဟု အေၾကာင္း ၄-ပါးရွိ၏။ ထုိတြင္ ဥပေစၧဒကကံက အခြင့္သာ၍ (အခြင့္သာေအာင္ အေနအထုိင္၊ အစားအေသာက္၊ အသြားအလာ မတတ္ၾက၍) ေသခ်ိန္မက်ဘဲ ေသရသူေတြ ယခုကာလ၌ ေပါမ်ားလွ၏။ ထုိ႔ေၾကာင့္ မိမိကိုယ္ကို အသက္တမ္းေစ့ေနႏုိင္ေအာင္ အသက္ကုိ အသိဉာဏ္ျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါဟု ဆိုလိုသည္။

Thursday, September 19, 2013

" ရွက္စရာ ေကာင္းလိုက္တာ "

from http://www.ganadharama969.com/

ဒီပံုက ေလးထဲကလိုဘဲ မိမိတို႔တ ေတြ တခ်ိန္ခ်ိန္တံုးက ျခင္ထာင္ထဲ မွာျခင္ တစ္ေကာင္ ဖမ္းခဲ႔ဘူးပါလိမ္႔မယ္။ ကိုယ္႔ကို လည္းအကိုက္ခံရလို႔နာကလည္းနာလာတဲ႔ အခါ ေနာက္ျပီးနားနာမွာတဝီဝီနဲ႔မို႔အိပ္လို႔က လည္းမရျဖစ္လာတဲ႔အခါစိတ္တိုျပီး ျခင္ကို မရ မကလိုက္ဖမ္းပါေတာ႔တယ္။အ ေရွာင္ အ တိမ္းေကာင္းလွတဲ႔ျခင္ ကံေကာင္းေထာက္မ လို႔လက္ၾကားကလြတ္လြတ္ေန ေတာ႔ ျခင္ ေထာင္ ထဲမွာျခင္ နဲ႔ကိုယ္နဲနပမ္းလံုးေနသ လိုလည္းျဖစ္ခဲ႔ဘူးၾကမွာပါ။ေနာက္ဆံုးခက္ခက္ ခဲခဲဖမ္းရင္းနဲ႔ တစ္ခ်ိန္မွာေတာ႔မိမိလက္ဝါးႏွစ္ ဖက္အၾကားမွွာျခင္ ကိုဖမ္းမိလို႔သြားပါတယ္ ဝမ္းသာအားရနဲ႔မိျပီကြလို႔ေတာင္ စိတ္တစ္ခ်က္ ျဖစ္ခဲ႔အံုးမွာပါ။

ေသသ ခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည္႔ေစခ်င္ ပါတယ္။ မိမိကျခင္ ကိုဖမ္းမိလိုက္တာလား။ ျခင္ ကမိမိကိုဖမ္းမိသြားတာလား။ျခင္ တစ္ေကာင္ေသသြားတယ္။ မိမိမွာေတာ႔အကုသိုလ္စိတ္ ကုေဋေပါင္း မ်ားစြာျဖစ္ ရင္းနဲ႔ သူတပါးအသက္သတ္တဲ႔ ကံတစ္ခုၾကဴးလြန္ခဲ႔ရပါျပီ။ ကိေလသာကလွည္႔စားလို႔ကိုယ္ကဖမ္းမိတယ္လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေက်နပ္အားရ ေနခဲ႔ေပမဲ႔ တကယ္တန္းက်ေတာ႔ကိုယ္အမိခံခဲ႔ရတာပါ။

အဲဒီလိုပါဘဲ ေလာကထဲမွာရွိရွိသမ်ွကိုယ္လို ခ်င္ တာမွန္သမ်ွ ပင္ ပင္းပန္းပန္းမရအရ လိုက္ဖမ္းရင္း ကိုယ္လိုခ်င္ တာရလိုက္တဲ႔အခါမွာကိုယ္ကမိလိုက္တယ္လို႔သာထင္ ခဲ႔ၾကတာပါ။ကိုယ္အဖမ္းခံလိုက္ ရတယ္လို႔ တစ္ခါမွေတြးေတာင္ မ ေတြးမိခဲ႔ပါဘူး။ ဒီေလာက္ ရိုးရွင္း လွတဲ႔ေထာင္ေခ်ာက္ထဲမွာ ဥာဏ္ႏံု႔စြာနဲ႔ႏွစ္ ရွည္လမ်ားအညာခံခဲ႔ရတာ "ရွက္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ။ "
သက္ေတာ္ ၈၀ နီးပါးရွိတဲံ႔ဆရာေတာ္ႀကီး တစ္ပါး နဲ႔႔ဆံုခဲ႔ဘူးပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္နဲ႔အလြန္ ရိုးသားတဲ႔ဆရာေတာ္ႀကီးတပါးပါ။ သေဘာေကာင္းတယ္ အေန ေအးတယ္လို႔ျမိဳ႕ေပၚမွာ နာမည္ႀကီးလွွပါတယ္။

တခါမွာေတာ႔ မိမိနဲ တရားစကားေတြေျပာေန ရင္းဆရာေတာ္ႀကီးက " ဒကာႀကီး။ေက်ာင္းႀကီး မတိုးတက္ခင္ တံုးက ေလာဘနဲ႔ပူေလာင္ ရတယ္။တိုးတက္ေတာ႔လည္း ငါကြ ဆိုျပီး မာန္မာနျဖစ္ ရျပန္တယ္။ကိုယ္ေလာက္ေတာင္ စာမတတ္ဘဲကိုယ္႔ထက္ၾကီးပြားေနတဲ႔ရဟန္း ေတြကိုျမင္ေတာ႔လည္း မနာလိုျဖစ္ျပန္ ေရာ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုျပန္သိရတဲ႔အခါ "ရွက္စရာေကာင္း လိုက္တာဒကာၾကီးရာ"ကိေလသာက ဘုန္းႀကီး ကိုလည္းခ်မ္းသာမ ေပးဘူး။" ဆိုျပီးမိန္႔ခ႔ဲဘူး ပါတယ္။ဒီအသက္အ ရြယ္အထိ ဒီ ေလာက္ေတာင္ ကိေလသာထူတဲ႔ဘုန္းႀကီး အိုႀကီးကို ပိုလို႔ၾကည္ညိဳသြားမိပါတယ္။ အခ်ိန္မွီျပဳျပင္ လိုက္ႏိုင္ ခဲ႔တဲ႔ဆရာေတာ္ႀကီး ရဲ႕မ်က္ႏွာေတာ္ဟာၾကည္လင္ လို႔ေနပါတယ္။
အိမ္မွာၾကြက္က ေလးႏွစ္ေကာင္ ေသာင္းက်န္း ေနတာ ၁၀ ရက္ ေလာက္ ရွိသြားပါျပီ။အိမ္သား ေတြကလည္း စားစရာေတြပ်က္စီးလို႔ခဏခဏ ဒီၾကြက္ေတြအ ေၾကာင္းေျပာေနၾက ေပမဲ႔ မိမိက ေတာ႔ဖာသိဖာသာပါဘဲ။ကိုယ္တိုု္င္ လည္း ဒီၾကြက္ႏွစ္ ေကာင္ ေျပးလႊားေနၾကတာကို မၾကာမၾကာျမင္ ေန ေပမဲ႔သူတို႔ကိုဖမ္းဖို႔ သတ္ဖို႔စိတ္ေတာင္ မကူးမိ ပါဘူး။ကိုယ္႔ကိုယ္ ကို ထင္ ခဲ႔တာေပါ႔ေလ။
အဲဒီလိုေနရင္း နဲ႔တစ္ ရက္ မနက္ေစာေစာ အိမ္တံခါးဖြင္႔လိုက္တဲ႔အခ်ိန္မွာ တံခါးဝမွွာေၾကာင္ က ေလးတစ္ေကာင္ ထိုင္ေနတာကို ရုတ္တရက္ ျမင္ လိုက္ ရတယ္။ျမင္ လိုက္ ရတာက ေၾကာင္ ေနာ္။စိတ္ထဲမွာ ဒိတ္ကနဲဝမ္းသာ သြား တယ္။ေတာ္လိုက္တဲ႔စာစစ္ဆရာကိေလသာ ပါဘဲ။ကိုယ္အားအနည္းဆံုးေနရာကဝင္ လာျပီးကိုယ္႔ကိုအလဲထိုးသြားေတာ႔တာပါဘဲ။ေၾကာင္ က ေလးတစ္ေကာင္ ကိုျမင္ တာနဲ႔ွ ဒီေလာက္ဝမ္း သာစရာဘာအ ေၾကာင္းမွမရွိပါဘူး။ "ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာ"

ပုထုဇဥ္ပီပီ လူတိုင္းလိုလို အမွားမကင္း တတ္တာမို႔ ဘဝထဲမွာ အခုလိုအမွားမ်ိဳး ေတြ နဲ႔ရွက္စရာေကာင္းတဲ႔အျဖစ္ မ်ိဳးေတြၾကံဳဘူး တတ္ၾကမွာပါ။ကိေလသာေထာင္ေျခာက္ထဲမွာကားကနဲျဖစ္ ၿပီးအရံႈးႀကီးရံႈး ရတာမိ်ဳးလည္း ရွိေကာင္္းရွိေနႏိုု္္င္ ပါတယ္။ ဒီေနရာမွာလူသိမွာလူမိမွာကိုရွက္တာမ်ိဳးထက္ မိမိကိုယ္ကိုရွက္တတ္တာမ်ိဳးကိုသာ အဓိကထားခ်င္ ပါတယ္။

တကယ္တန္းက်ေတာ႔ ျခင္ျဖစ္ျဖစ္ ၾကြက္ျဖစ္ျဖစ္ ေၾကာင္ျဖစ္ျဖစ္ လူျဖစ္ျဖစ္ ဘုန္းၾကီးျဖစ္ျဖစ္ တ ေလာကလံုး သူ႔အလုပ္သူလုပ္ ေနၾကတာပါ။ဒါကိုသ ေဘာမ ေပါက္တဲ႔ကိုယ္က သာ ကိေလသာကိုအားျပဳျပီး ႀကိဳက္ျခင္းမၾကိဳက္ ျခင္းေတြ ဘက္လိုက္ျခင္းေတြနဲ႔ဝင္ ရႈတ္ေနခဲ႔တာပါ။ထင္ ခ်င္ သလိုထင္ ရင္း ေနရာတကာလိုက္ပါေနမိတာပါ။ငါ ငါဥစၥာ လုပ္ ရင္းအကုသိုလ္ေတြျဖစ္ေနခဲ႔ရတာပါ။
ကိေလသာကကိုယ္႔ထက္အဆ ေပါင္းမ်ား စြာလည္ပါတယ္။

ဓမၼသဘာဝ ေတြျဖစ္တဲ႔တ ေလာက လံုးသူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတာပါလားလို႔ပိုင္ ပိုင္ ႏိုင္ ႏိုင္ နားမလည္ သ ေဘာ မ ေပါက္သ၍ေတာ႔ ဒီလိုဘဲကိေလသာခိုင္းသမွ် အကုသိုလ္ေတြျဖစ္ ရင္း ကိုယ္အဖမ္းခံ အစားခံေနရအံုးမွာပါ။ ရွက္စရာေကာင္းတဲ႔အျဖစ္မ်ိဳးေတြလည္းမၾကာ ခဏျဖစ္ေနရအံုးမွွာပါဘဲ။

မိမိေခ်ာ္လဲခဲ႔သလိုမိတ္ေဆြမ်ားအားမလဲ ေစလိုတဲ႔ေစတနာနဲ႔သတိေပးရင္း ဒီစာက ေလးကိုေရးလိုက္ ရပါတယ္။

ေမတၱာျဖင္႔

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=321430421333646&set=a.224358241040865.1073741825.100004000733231&type=1&theaterမွာ ဖတ္မိတာေလးျပန္ေဝငွပါတယ္။

Friday, September 6, 2013

ဗုဒၶလက္ထက္ အရွင္လတ္လတ္ ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရသူ (၅)ဦး

copy from http://www.venvicitta.com/2013/08/blog-post_10.html

။ အခ်ိန္ 8/10/2013 07:20:00 AM

စာေရးသူ = မနာပဒါယီ အရွင္၀ိစိတၱ(ဒုိက္ဦး)

မိလိႏၵပဥွပါဠိေတာ္ (၁၀ဂ)တြင္ ေဂါတမဘုရားရွင္ သာသနာေတာ္ အတြင္း၌ အရွင္လတ္လတ္ ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရသူ ငါးဦးရွိေၾကာင္း ေဖာ္ျပထား၏။ ထုိငါးဦးမွာ

(၁) စိဥၥမာဏ

(၂) သုပၸဗုဒၶ

(၃) အရွင္ေဒဝဒတ္

(၄) နႏၵကဘီလူး

(၅) နႏၵလုလင္ တုိ႔ပင္ ျဖစ္သည္။

၁။ စိဥၥမာဏ

စိဥၥမာဏသည္ ဘုရားလက္ထက္ တိတၱိဆရာႀကီးမ်ား၏ ေစခုိင္းမႈေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္အား အမ်ိဳးမ်ိဳး စြပ္စဲြခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ စိဥၥမာဏသည္ ျမတ္ဗုဒၶအား လူအမ်ား အထင္လဲြမွားေစရန္ ရည္ရြယ္၍ ညေနခ်မ္းလူမ်ား ျမင္ရခ်ိန္တြင္ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္အတြင္း ဝင္သြားၿပီး မနက္ေစာေစာ လူအမ်ားေက်ာင္းကုိ လာခ်ိန္တြင္ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္မွ ျပန္ထြက္လာဟန္ ျပဳမူေနထုိင္ခဲ့ၿပီး အေတာ္အတန္ ၾကသည့္အခါ ရဟန္းေဂါတမႏွင့္ ကုိယ္ဝန္ရသည့္ ပုံစံျဖင့္ မိမိဝမ္းဗုိက္တြင္ ျပင္ခ်ပ္ခ်ည္ကာ တရားေဟာေနသည့္ ဘုရားရွင္အား တရားနာပရိတ္သတ္ၾကားတြင္ စြပ္စဲြေလ၏။ ျမတ္ဗုဒၶက ေမတၱာတရားျဖင့္သာ ေနေတာ္မူခ်ိန္ နတ္သားေလးေယာက္တုိ႔က ၾကြက္ေယာင္ဖန္းဆင္းၿပီး စိဥၥမာဏ၏ ကုိယ္ဝန္အတုကုိ ကုိက္ျဖတ္ကာ အမွန္ကုိ ေဖာ္ထုတ္ေပးခဲ့သည္။ ထုိအခါမွသာ တရားနာပရိတ္သတ္မ်ားလည္း အျမင္ရွင္းကာ ထုိအမ်ိဳးသမီးအား ႐ုိက္ပုတ္ၿပီး ေက်ာင္းအျပင္သုိ႔ ႏွင္ထုတ္လုိက္ၾကေလသည္။ စိဥၥမာဏသည္ ဘုရားရွင္ မ်က္ကြယ္သုိ႔ ေရာက္သည့္ခဏမွာပင္ ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရေလေတာ့သည္။ အဝီစိငရဲမွ မီးလွ်ံမ်ားသည္ စိဥၥမာဏအား ရစ္ပတ္၍ အဝီစိငရဲသုိ႔ ေခၚေဆာင္သြားခဲ့ေလသည္။

၂။ သုပၸဗုဒၶ

သုပၸဗုဒၶသည္ ဘုရားရွင္ သိဒၶတၳမင္းသား ဘဝက ေတာ္စပ္ခဲ့ရသည့္ ေယာကၡမ သက်သာကီဝင္ မင္းမ်ိဳးျဖစ္၏။ ေဒဝဒတ္ႏွင့္ ယေသာ္ဓရာတုိ႔၏ အေဖ၊ သိဒၶတၳမင္းသား၏ ဦးရီးေတာ္လည္း ျဖစ္၏။ သုပၸဗုဒၶသည္ တူေတာ္သိဒၶတၳမင္းသာ ဘုရားအျဖစ္ကုိ ေရာက္ၿပီးေနာက္ပုိင္း သမီးေတာ္ ယေသာ္ဓရာကုိ ထားခဲ့သည့္ အေၾကာင္း၊ သားေတာ္ ေဒဝဒတ္၏ ရန္သူအရာ၌တည္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္း၊ မိမိထက္ငယ္ရြယ္သူ တူေတာ္ေမာင္ တစ္ေယာက္အေပၚ ႐ုိေသေလးစားမႈ မျပဳလုိသည့္အေၾကာင္း စသည့္အေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ ဘုရားရွင္အေပၚ ရန္ၿငိဳးထားသူ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔တြင္ ဘုရားရွင္ၾကြေတာ္မူရာ လမ္းကုိပိတ္ပင္တားဆီး၊ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ ခရီးလမ္းကုိ ေႏွာက္ယွက္ဖ်က္ဆီးသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳ၍ ဘုရားရွင္က ဦးရိးေတာ္သည္ ဤအကုသုိလ္ေၾကာင့္ (၇)ရက္လြန္သည့္အခါ ျပႆဒ္ေျခရင္း ေလွခါးရင္းတြင္ ေျမမ်ိဳခံရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္႔ေတာ္မူခဲ့သည္။ ထုိအေၾကာင္းကုိ သုပၸဗုဒၶ ၾကားသိသည့္အခါ ျမတ္စြာဘုရားစကား မမွန္ေအာင္ေနၿပီး မုသာဝါဒျဖင့္ စြပ္စဲြမည္ဟု ႏွလုံးပုိက္ကာ ဘုံ(၇)ဆင့္ရွိသည့္ ျပႆဒ္ထက္ဝယ္ ေနခဲ့ေလ၏။ သုိ႔ေသာ္ (၇)ရက္ေျမာက္သည့္ေန႔တြင္ ရွင္ဘုရင္၏ မဂၤလာစီးေတာ္ျမင္း၏ ျမည္ဟီးကာ ေသာင္းက်န္းေနသည္ကုိ အေၾကာင္းျပဳၿပီး စီးေတာ္ျမင္အား တားဆီးရန္ သတိလက္လြတ္ျဖင့္ ျပႆဒ္ထက္မွ ဆင္းသက္မိရာက ေလွကားေျခရင္းတြင္ ေျမမ်ိဳကာ အဝီစိငရဲသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္တုိ႔၏ စကားေတာ္သည္ လြဲေခ်ာ္႐ုိးထုံးစံမရွိသည့္အေလ်ာက္ (၇)ရက္ေျမာက္လ်င္ ေျမမ်ိဳခံရမည့္ သုပၸဗုဒၶၸသည္လည္း မျဖစ္မေန အေၾကာင္းဖန္ကာ ေျမမ်ိဳေသဆုံးခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။

၃။ အရွင္ေဒဝဒတ္

ေဒဝဒတ္ ေျမမ်ိဳျခင္းအေၾကာင္းကား အေတာ္မ်ားမ်ား သိထားၿပီး ျဖစ္၏။ ျမတ္ဗုဒၶ၏ ေယာက္ဖေတာ္လည္းျဖစ္၊ ညီကုိေတာ္လည္း ျဖစ္သည့္ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ ရဟန္းအျဖစ္ကုိ ရရွိၿပီးေနာက္ မိမိေနာက္မွ ေရာက္လာၾကသည့္ အရွင္သာရိပုုတၱရာႏွင့္ အရွင္မဟာေမာဂၢလာနတုိ႔ကုိ ဘုရားရွင္က အဂၢသာဝက ရာထူးမ်ား ေပးအပ္လုိက္ခ်ိန္မွစ၍ ဘုရားရွင္အေပၚ ရန္ၿငိဳးဖဲြ႕မႈမ်ား တုိးပြားလာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘုရားရွင္ကုိ အမ်ိဳးမ်ိဳး အတုိက္အခံျပဳ ဆန္႔က်င္ဘက္ျပဳကာ ဘုရားကုိ ေသြးစိမ္းတည္ေအငာ္ လုပ္ျခင္း၊ ညီညြတ္ေနသည့္ သံဃာေတာ္မ်ား ကဲြျပားသြားေအာင္ သံဃာသင္းခဲြျခင္း စသည့္ ပဥၥာနႏၲရိယကံမ်ားအထိ က်ဴးလြန္မိခဲ့သည္။ ျမတ္ဗုဒၶႏွင့္ လမ္းခဲြကာ ေနာက္ပါတပည့္မ်ားႏွင့္ ေနၿပီးမၾကာခင္မွာ ေရာဂါစဲြကပ္လာခဲ့သည့္ ရွင္ေဒဝဒတ္သည္ မိမိ၏အမွားမ်ားအေပၚ ေနာင္တတရားမ်ား ျဖစ္ခဲ့ေလ၏။ ေနာက္ဆုံး ဘဝနိဂုံးမခ်ဳပ္ခင္ ျမတ္စြာဘုရားအား ဖူးေျမာ္လုိေၾကာင္း တပည့္မ်ားအား တုိးလ်ိဳးေတာင္းပန္သျဖင့္ တပည့္မ်ားက ထမ္းစင္ျဖင့္ ဘုရားရွင္ရွိရာ ေဇတဝန္ေက်ာင္းေတာ္သုိ႔ ပုိ႔ေဆာင္စဥ္ ေက်ာင္းေဘးနားရွိ ေရကန္နားအေရာက္ တပည့္မ်ားက ထမ္းစင္ကုိခ်ၿပီး ေရကန္ဘက္အသြား တပည့္မ်ားအလာကုိ မေစာင့္ႏုိင္ဘဲ ဘုရားေက်ာင္းေတာ္ကုိ မိမိကုိယ္တုိင္ အားျပဳ႐ုန္းထလ်က္ ထမ္းစင္ေပၚမွ အဆင္းမွာပင္ မဟာပထဝီေျမႀကီး ကဲြအက္ကာ အရွင္လတ္လတ္ ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရျခင္း ျဖစ္သည္။

၄။ နႏၵကဘီလူး

နႏၵကဘီလူးသည္ သူေတာ္ေကာင္း ဓာတ္ခံအလြန္နည္းပါးသည့္ ဘီလူးျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သူေတာ္ေကာင္းမ်ား အေပၚတြင္လည္း မေနာကံအျပင္ ဝစီကံ၊ ကာယကံေတြနဲ႔မ်ားျဖင့္ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ေဆာ္ကားေလ့ရွိသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔ေဆာ္ကားမႈ အပိုင္းမ်ားသည္ လက္ေတြ႔ပုိင္းမွာ အက်ိဳးသက္ေရာက္မႈ မရွိေသာ္လည္း ပညာရွိသူေတာ္ေကာင္း၊ သီလသမာဓိပညာ အားေကာင္းသည့္ အရိယာသူေတာ္ေကာင္းမ်ားကုိ ေဆာ္ကားမိပါက လက္ေတြ႔ခံရသည္ကို နႏၵကဘီးလူး သေဘာေပါက္သြားခဲ့သည္။ တစ္ေန႔ အရွင္သာရိပုတၱရာ မေထရ္ျမတ္သည္ ဂိဇၥ်ဂုတ္ေတာင္တြင္ တရားအားထုတ္ေနစဥ္ နႏၵကဘီလူး ေရာက္ရွိလာၿပီး တရားအားထုတ္၍ မရေအာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေႏွာက္ယွက္ေလသည္။ ေနာက္ဆုံး မေထရ္ျမတ္၏ ဦးေခါင္းေတာ္ကုိ ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ႐ုိက္ပုတ္သည္အထိ ေဆာ္ကားေႏွာက္ယွက္ခဲ့သည္။ ထုိအကုသုိလ္ အက်ိဳးေၾကာင့္ နႏၵကဘီလူးသည္ ေျမႀကီးကဲြအက္ကာ အဝီစိငရဲမွ ေခၚေဆာင္သြားျခင္းကုိ ခံခဲ့ရသည္။ နႏၵကဘီလူးသည္ လက္ေတြ႔ဘဝတြင္ သူေတာ္ေကာင္းကုိ ေစာ္ကားမိသျဖင့္ အရွင္လတ္လတ္ ေျမမ်ိဳးခဲ့ရေလသည္။

၅။ နႏၵလုလင္

နႏၵလုလင္သည္ ရဟႏၲာမေထရ္မကုိ ေဆာ္ကားမိသျဖင့္ အရွင္လတ္လတ္ေျမမ်ိဳ ခံခဲ့ရသူျဖစ္သည္။ သူေဆာ္ကားခံရသူမွာ ဥပၸလဝဏ္ ေထရီမျဖစ္သည္။ ဥပၸလ၀ဏ္ေထရီမသည္ တန္ခိုးၾကီးေသာအရာ၌ အျမတ္ဆံုး ဧတဒဂ္ဘြဲ႕ရ ရဟႏၱာေထရီမတစ္ဦး ျဖစ္ေပသည္။ ေထရီမသည္ တန္ခုိးႀကီးသည္သာမက ဥပဓိသမၸတၱိႏွင့္လည္း ျပည့္စုံသျဖင့္ ေထရီမျဖစ္ေသာ္လည္း လူေယာက်္ားမ်ား၏ စိတ္ဝင္စားမႈကုိ ခံရသူျဖစ္သည္။ ထုိအထဲတြင္ နႏၵလုလင္လည္း တစ္ဦးအပါအဝင္ ျဖစ္သည္။ တစ္ေန႔ေသာ္ နႏၵလုလင္သည္ လူသူကင္းဆိတ္ခ်ိန္တြင္ ေထရီမ၏ ေက်ာင္းသခၤမ္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာၿပီး ေထရီမအား အဓမၼျပဳက်င့္ေလသည္။ ရဟႏၲာျဖစ္ေနသည့္ ေထရီမအား ေဆာ္ကားမိသျဖင့္ ယင္းအကုသုိလ္ကံ အက်ိဳးေၾကာင့္ နႏၵလုလင္မွာ ေျမႀကီးကဲြအက္၍ အရွင္လတ္လတ္ ေျမမ်ိဳျခင္းကုိ ခံခဲ့ရၿပီး အဝီစိငရဲသုိ႔ က်ေရာက္သြားခဲ့ေလသည္။

ဤကား ဒိ႒ဓမၼေဝဒနီယကံ၏ အက်ိဳးဆက္အျဖစ္ လက္ရွိဘဝမွာပင္ သူေတာ္ေကာင္းကုိ ေဆာ္ကားမိသျဖင့္ အရွင္လတ္လတ္ေျမမ်ိဳခံခဲ့ရသည့္ ပုဂၢဳိလ္ငါးဦးအေၾကာင္း တေစ့တေစာင္းပင္ ျဖစ္ပါသည္။ ဓမၼစာေပပရိတ္သတ္ တစ္ဦးျဖစ္သည့္ ဒကာမ ေဒၚယုလႈိင္မုိး၏ ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ေရးသားေဖာ္ျပလုိက္ပါသည္။ အမ်ားသူငါ ဗဟုသုတ တုိးေစရန္လည္း တစ္ဆင့္ျပန္လည္ မွ်ေဝလုိက္ပါသည္။

ေမတၱာျဖင့္

မနာပဒါယီ အရွင္ဝိစိတၱ (ဒုိက္ဦး)