ညစာ စားမႈ

 

copy from http://buddhismworld.ning.com/

သာသနာေတာ္ႏွစ္ ၁၀၀၊ ခရစ္မေပၚမီ ( ဘီ၊စီ ) ၃၈၇ အေရာက္မွာဘုရားရွင္ ေဟာၾကား ခဲ့တဲ့ ပိဋကတ္တရားေတာ္ေတြကို စုေပါင္းရြတ္ဖတ္တဲ့ပြဲကုိ က်င္းပရျပန္တယ္။ ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စုေပါင္းရြတ္ဖတ္တဲ့ပြဲျဖစ္လုိ႔ ဒုတိယသံဂါယနာတင္ပြဲလုိ႔ေခၚတယ္။
(ဒုတိယ – ႏွစ္ႀကိမ္ေျမာက္၊ သံ – စုေပါင္း၍၊ ဂါယနာ – ရြတ္ဖတ္ျခင္း။)

ဒုတိယသံဂါယနာတင္ပြဲက်င္းပရျခင္းအေၾကာင္းက အဲ့ဒီေခတ္ အဲ့ဒီအခါက အိႏၵိယႏုိင္ငံ ေ၀သာလီျပည္
၀ဇၨီတုိင္းမွာ မီွတင္းေနထုိင္ၾကတဲ့ဘုန္းႀကီးေတြက ဘုရားရွင္ပညတ္ခဲ့တဲ့၀ိနည္းစည္းကမ္းေတြကို ကုိယ္ လုိသလုိ ကုိယ္ထင္သလုိ ကေမာက္ကမအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိၿပီး လုိက္နာက်င့္သုံးေနၾကလုိ႔ဘဲ။
ဥပမာ
ေနမြန္းတဲ့ၿပီးေနာက္ ဆြမ္းစတဲ့ေဘာဇဥ္အာဟာရကုိ မစားရဘူးလုိ႔
ဘုရားရွင္က သိကၡာပုဒ္စည္းကမ္းသတ္မွတ္ထားပါတယ္။
ေနမြန္းတည့္ဆုိတာက ေနထြက္တဲ့အခါ အျပင္ထြက္ရပ္လုိက္ရင္
ေန ကုိယ့္ဦးေခါင္းေပၚတည့္တည့္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္ကို ေျပာတာ။
ေနကုိယ့္ဦးေခါင္းေပၚတည့္တည့္ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ
ကုိယ့္အရိပ္က ကုိယ့္ေအာက္တည့္တည့္မွာ ရွိေနတယ္။
အဲ့လုိ ကုိယ့္အရိပ္က ကုိယ့္ေအာက္တည့္တည့္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္အထိ
ဆြမ္းစတဲ့ေဘာဇဥ္အာဟာရကုိ ဘုန္းႀကီးေတြ စားခြင့္ရွိပါတယ္။
အရိပ္နည္းနည္းေလး ေက်ာ္လြန္သြားတာနဲ႔ (၀ါ) ေနမြန္းလြဲသြားတာနဲ႔ ေနေစာင္းသြားတာနဲ႔ ဘာမွ စားခြင့္မရွိေတာ့ပါဘူး။
(အခုေခတ္ စက္နာရီေတြသုံးတဲ့အခ်ိန္ဆုိရင္ ေန႔ ၁၂ နာရီတိတိေပါ့။)
ဒါကုိ အဲ့ဒီေခတ္က ၀ဇၨီတုိင္းသားဘုန္းႀကီးေတြက
မြန္းတည္႔ၿပီးေနာက္ ေနရိပ္လက္ႏွစ္သစ္လြန္သည္အထိ
ရဟန္းမ်ား ဆြမ္းစတဲ့ ေဘာဇဥ္ အဟာရကို
စားလုိ႔ရတယ္၊ အျပစ္မရွိဘူးလုိ႔ ျပင္ဆင္ၾကတယ္။
ဒီလုိ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ပညတ္ခ်က္ေတြကို လုိသလုိ ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္လုိ႔
ဒုတိယသံဂါယနာတင္ရတာ။

ဒါနဲ႔စပ္လုိ႔ သူငယ္ခ်င္းဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေျပာျပတာေလးကုိ သတိရမိတယ္။
သူ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိ ကိစၥတစ္ခုနဲ႔ သြားတယ္တဲ့။
ထုိင္းႏုိင္ငံက ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ အယူအဆက
ဆြမ္းစားေနခ်ိန္ ၁၂ နာရီေက်ာ္လြန္သြားလဲ အျပစ္မျဖစ္ဘူးတဲ့။
ဆုိလုိတာက ၁၁ နာရီ ၄၅ မိနစ္ကစၿပီး ဘုန္းႀကီးတစ္ပါး ဆြမ္းစ စားတယ္။
ဆြမ္းစားတာၾကာလုိ႔ မြန္းလြဲ ၁ နာရီအထိ တစ္ထုိင္တည္း ထုိင္စားေနလဲ
ထုိင္းဘုန္းႀကီးေတြ အယူအဆက အျပစ္မရွိဘူးတဲ့။
ဒါ သူငယ္ခ်င္းဘုန္းႀကီး ထုိင္းႏုိင္ငံသြားတုန္းက
သူေတြ႔ခဲ့တဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြရဲ႕ အယူအဆကုိ ေျပာတာပါ။
ဘုန္းႀကီးအကုန္လုံးေတာ့ ဟုတ္ခ်င္မွ ဟုတ္မွာေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ဘယ္လုိပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ိနည္းစာေပလာအရေျပာရရင္ ေန႔ ၁၂ နာရီေက်ာ္ရင္  စားခြင့္မရွိပါဘူး။
ဒါကုိ ပုဂၢဳိလ္ေရးအရ ကုိယ္မလုိက္နာႏုိင္လုိ႔ ကုိယ္မက်င့္သုံးႏုိင္လုိ႔ စားလုိက စားေပါ့။ ဘုရားရွင္ပညတ္ခဲ့တဲ့ ၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ကုိေတာ့ ကုိယ္စားခ်င္တာနဲ႔ ကုိယ္လုိခ်င္တဲ့အဓိပၸါယ္မ်ဳိး ဖြင့္္ဆုိခြင့္မရွိပါဘူး။

၂၀၀၃ – ခုနစ္ ၀န္းက်င္ကာလေတြတုန္းက အိႏၵိယႏုိင္ငံ၊ မြန္ဘုိင္းၿမိဳ႔ (ယခု ဘုံေဘၿမဳိ႔) မွာ
ပညာေရးကိစၥနဲ႔ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ ေနဘူးတယ္။ အဲ့ဒီမွာရွိတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ထိဆက္ဆံခြင့္ရတယ္။ သူတုိ႔တေတြက ဗုဒၶဘာသာ၀င္သာဆုိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္း ဘာမွ မသိဘူး။ အေျခအေနအရ ဗုဒၶဘာသာျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိပါေတာ့။
ဗုဒၶဘာသာ၀င္မိသားစုအခ်ဳိ႔ တခါတရံ ဆြမ္းစားပင့္တတ္တယ္။
မနက္ဖန္ မနက္ ၁၀ နာရီခြဲေလာက္ လာပင့္ႏုိင္ေၾကာင္း၊
၁၁ နာရီမွာ ေန႔ဆြမ္းစားမယ္ျဖစ္ေၾကာင္း ဒီကေျပာေတာ့

သူက
ေန႔ဆြမ္းမကပ္ခ်င္ေၾကာင္း၊ သူတုိ႔က ေန႔လည္စာ ေကာင္းေကာင္းခ်က္ မစားေၾကာင္း။
ညစာသာ ေကာင္းေကာင္းခ်က္စားေၾကာင္း၊ သူတုိ႔ေကာင္းေကာင္းခ်က္စားတဲ့
ညစာအခ်ိန္မွာသာ အိမ္ကုိ ဘုန္းႀကီးေတြကို ပင့္ကပ္လုိေၾကာင္းေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ပညတ္ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့
၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္အေၾကာင္းကုိ ေျပာျပရပါတယ္။

ရွိေစေတာ့။
ဘီစီ ၃၈၇ အေရာက္မွာ (သာသနာႏွစ္ ၁၀၀) ခန္႔အခ်ိန္မွာ ၀ိနည္းေလးစားတဲ့ ဘုန္းႀကီးေတြက
၀ိနည္းသိကၡာပုဒ္ေတြကုိ လုိသလုိ ျပဳျပင္က်င္႔သုံးမႈကို ပယ္႐ွားလိုလုိ႔ ဒီဒုတိယ သံဂါယနာတင္ပြဲမွာ ရဟႏၱာမေထရ္ေပါင္း (၇၀၀) ေက်ာ္ပါ၀င္ၿပီး (၈) လၾကာ ဘုရားေဟာပိဋကတ္ေတြကုိ ရြတ္ ဖတ္ခဲ့ၾက တယ္တဲ့။

အဲ့ဒီအခ်ိန္က ေ၀သာလီျပည္ကုိ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ကာလာေသာကမင္းႀကီးက သံဂါယနာ တင္ပြဲၿပီးစီး ေအာင္ျမင္ဘုိ႔ အစစအရာရာ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။
Posted by Dr. Ashin Indaka at 10:15 AM
http://www.dhammagarden.comမွတဆင့္ခံစားတင္ျပသည္။